Bij het schrijven van Dagboek van een poes kroop Remco Camper in de vacht van zijn eigen poes die luistert naar de naam Poef. Hij voerde zichzelf en zijn vrouw op als Bril en Rok.

Het is een vermakelijke vertelling waarin de schrijver zichzelf niet spaart: ‘Bril en Rok gaven me die naam toen ik nog heel klein was en van toeten noch blazen wist. Nu weet ik beter, maar is het te laat. Ik zit voorgoed opgescheept met een naam die louter onbenulligheid doet vermoeden. Poef! Een zwaktebod in de naamgeverij.’

Dagboek van een poes sprak ook zeer tot de verbeelding van illustrator Marije Tolman, die voor deze nieuwe editie een aantal onvergetelijke karakteristieke kattenkoppen tekende.

 Over de auteur

“Remco Campert (1929) is dichter en schrijver van verhalen en romans. Hij maakte deel uit van de literaire stroming de Vijftigers. Zijn vader was de dichter Jan Campert, schrijver van het gedicht ‘Het Lied der Achttien Doden’, zijn moeder de actrice Joeki Broedelet. Voorjaar 1950 richt hij met Rudy Kousbroek het tijdschrift Braak op. In juli van hetzelfde jaar wordt de redactie uitgebreid met Lucebert en Bert Schierbeek. Na het verschijnen van de bloemlezing Atonaal in 1951, onder redactie van Vinkenoog, worden de daarin opgenomen dichters onder wie Gerrit Kouwenaar, Jan G. Elburg en Hugo Claus, aangeduid als de Vijftigers.

Hoewel begonnen als dichter, worden zijn verhalen in tijdschriften steeds langer en publiceert hij romans. In 1976 ontvangt hij de P.C. Hooftprijs voor zijn poëzie: ‘Het hele poëtische oeuvre van Remco Campert overziend, is de jury onder de indruk gekomen van de persoonlijke kroniek van de jaren 1950-1970 die erin is neergeschreven. De hachelijke en belachelijke feiten van deze levensperiode zijn door de dichter onvergetelijk geboekstaafd.’ Van 1989 tot 1995 leest Campert met Jan Mulder en Bart Chabot in theaters voor uit eigen werk. Van 1996 tot 2006 schrijft Campert samen met Mulder een gezamenlijke column op de voorpagina van de Volkskrant, CaMu geheten, waaraan zij om beurten een bijdrage leveren.

In 2004 verscheen Een liefde in Parijs, zijn eerste roman in meer dan tien jaar, die zeer lovend werd besproken en uitgroeide tot een grote bestseller. Het Parool schreef: ‘Hier is de meester aan het werk.’ In 2006 verscheen Het satijnen hart, een weemoedig portret van een schilder die tot op hoge leeftijd niet kan kiezen tussen liefde en kunst. Ook deze roman werd wederom prachtig besproken. Van nog recenter datum zijn de dichtbundel Nieuwe herinneringen (2007), waarvan Kees Fens hieronder de lof zingt, zijn verzamelde columns voor de Volkskrant Het verband tussen de dingen ben ik zelf (2012) en meest recent de samenwerking met zijn dochter Cleo Campert, die resulteerde in het fotoboek De ziel krijgt voeten (2013). Op 19 september 2013 verscheen zijn roman Hôtel du Nord. In maart 2015 was Remco Campert te gast bij het programma College Tour van Twan Huys.

De Bezige Bij”